Davide Fent Persónulega, líkt og Vittorio Feltri, sem sambandsríkismaður, hef ég alltaf talið héruðin mikilvægari en svæðin, við gætum hugsað okkur að sameina þau, ekki að leggja þau niður. Reyndar vita margir ekki einu sinni í þessu sambandi að „kosningar“ eru haldnar til að endurnýja stjórnsýslu héraðanna. Óeðlilegar kosningar, þar sem það var ekki fólkið sem kaus, samkvæmt Delrio-umbótunum sem frá árinu 2014 hafa aðeins veitt sveitarstjórnarmönnum og bæjarstjórum þessi „forréttindi“. Afbökunin liggur í raun og veru öll hér: í því að banna borgurum að velja sína eigin fulltrúa innan stofnananna, í því að breyta lýðræði fulltrúanna í lítið leikhús þar sem sama fólkið syngur og leikur alltaf hvert fyrir annað. Alltaf og aðeins með peningunum okkar.
Eina nýjungin felst í vaxandi skorti á hógværð í ljósi þess að jafnvel eftir mikilvæga yfirlýsingu almennings þar sem hafnað var að efnisatriðum einræðislegri og óvinsælli stjórnarskrárbreytingu, halda stjórnmálamenn óhræddir áfram að leggja til valdaáætlanir sínar, kærulausir og refsilausir.
Þannig eru héruðin, sem héldust í ítölsku stjórnarskránni í 114. gr. XNUMX, sem stofnanir á fyrsta stigi, jafnréttisráðnir við svæði og sveitarfélög, verða háðar kosningum á „annarra stigi“, þar sem fólkið verður útilokað og því, að mínu mati, stjórnarskrárbrot.
Ég tel að jafnvel þegar um er að ræða eftirstandandi og veiklaðar stofnanir á héruðum, þar sem kosningar og svæðisbundin fulltrúaráð eru til staðar, hljóti þær endilega að vera bein tjáning á vilja almennings. Það kallast Lýðræði. PERSÓNULEGA FINNST MÉR AÐ KJÖRSTJÓRNARKOSNINGAR ÞAR SEM STJÓRNMÁLAMENN KJÓSA SJÁLFA SIG SÉU FARSA. OG GREININGARNIR ERU GAGNSLAUSAR EF LÝÐRÆÐASAMÞJÓÐAÐA FÓLKIÐ KJÓS EKKI AFTUR. Persónulega hafna ég þessari kosningu, héruðin hefðu átt að vera afnumin, en svo var ekki, sem borgarar getum við ekki sætt okkur við þennan farsa að stjórnmálamenn kjósi hver annan. Látum atkvæðin snúa aftur til fullvalda fólksins, þetta er eins og sagt er ekki lýðræði. Enginn vann, fólkið tapaði, snúum aftur til fullveldis almennings. Við erum að snúa aftur til beinnar kosningar um héruðin, sem var frestað á milli umbótanna sem áttu að afnema þau, og nú hefur hún endað með því að koma þeim aftur á fætur, jafnvel þótt þau haltri og séu ekki fulltrúalaus. Stjórnarskrárbundið lögmæti ætti að endurreisa með beinum kosningum með almennri kosningu forseta og bæjarfulltrúa héraðsins. Stjórnmálamenn eru að tala um „kynlíf“ engla núna. Þannig að allt verður að fara aftur í það horf eins og það var áður.
Gildandi lög kveða á um að það eru ekki borgararnir sem kjósa heldur bæjarstjórar og bæjarfulltrúar svæðisins, sem eru einnig þeir einu sem geta boðið sig fram. „Annað stigs“ kerfi sem, samkvæmt áformum umbótanna sem ríkisstjórn Renzi óskaði eftir árið 2014, átti að fylgja héruðunum þar til þau hurfu eins og gert var ráð fyrir í stjórnarskrárbreytingunum. Bráðabirgðakerfi, sem staðfesti þó enn og aftur að á Ítalíu er ekkert stöðugt nema bráðabirgðakerfið. Við erum komin að enn einni fáránlegri mynd af ítölskum stjórnmálamönnum.
En það er bara plástur. Vandamálið er enn að kjósendur fái ekki rödd. Látum Alþingið grípa inn í tafarlaust. Til að tryggja reisn ættu allir núverandi kjörnir fulltrúar að fresta störfum sínum og berjast fyrir því að lýðræðislegar kosningar verði aftur haldnar. Kómískt innan hins kómíska, ef það væri ekki fyrir þá staðreynd að það væri alvarlegt. Og heldur ekki mjög rökrétt, kannski einmitt vegna þess að það var hugsað sem tímabundið: kjörtímabil forsetans er til dæmis fjögur ár; að í héraðsráðinu, sem kjörin er af bæjarfulltrúunum, aðeins tveimur.
Förum aftur að þjóðaratkvæðagreiðslunni.